Park Narodowy Kampinoski, położony na północnym wschodzie Warszawy, jest niezastąpionym miejscem odpoczynku i rekreacji dla mieszkańców stolicy. Posiada wiele kilometrów piechoty, rowerowych i konnych szlaków turystycznych oraz miejsca do odpoczynku. Jest to jedno z najważniejszych miejsc ochrony fauny na nizinach Polski, a najcenniejsze części parku są ściśle chronione. Park prowadzi również działalność edukacyjną w zakresie ochrony dziedzictwa historycznego i kulturowego, ponieważ Puszcza Kampinowska była w przeszłości miejscem wielu konfliktów, powstań i bitew. Symbol Parku Narodowego Kampinoskiego to łoś, największy spośród pięćdziesięciu gatunków ssaków obecnych w parku.
Kampinoski Park Narodowy — atrakcje.
- Park Narodowy Kampinoski znajduje się w środkowo-wschodniej Polsce, w województwie mazowieckim, na peryferiach północno-zachodnich Warszawy. Usytuowany jest na terenie Niziny Środkowomazowieckiej, pomiędzy lewym brzegiem Wisły a rzeką Bzurą.
- To park narodowy znajdujący się w USA, który jest parkiem partnerskim dla Parku Narodowego Indiana Dunes. Park Narodowy Indiana Dunes usytuowany jest w północno-zachodniej części stanu Indiana. Rozpościera się na długość około 32 km względem południowego brzegu jeziora Michigan i zajmuje obszar 6212 hektarów.
- Koncepcja utworzenia Kampinoskiego Parku Narodowego zaczęła krystalizować się w latach dwudziestych ubiegłego stulecia. W trakcie lat trzydziestych założono pierwsze rezerwaty leśne o nazwach: Granica, Sieraków i Zamczysko. Dzisiejsze obszary tych rezerwatów są znacznie większe i objęte są ścisłą ochroną. Rezerwaty te, a następnie park narodowy, powstały dzięki wysiłkom Jadwigi i Romana Kobendzów — geografki i geomorfolożki specjalizującej się w badaniach Puszczy Kampinowskiej, oraz jej męża, botanika, dendrologa i profesora SGGW.
- Przez rozporządzenie Rady Ministrów datowane na 16 stycznia 1959 roku, ustanowiono park. Początkowo obejmował obszar 407 km2, ale w 1997 roku jego rozmiar został skorygowany do 385,4433 km2 (38 544, 33 ha). W tym Ośrodek Hodowli Żubrów w Smardzewicach, w województwie łódzkim, obejmuje 72,40 ha. Otulina parku ma powierzchnię 377,56 km2 (37756 ha), z czego 4636 ha podlega ochronie ścisłej, 27775 ha ochronie czynnej, a 6133 ha to obszary krajobrazowe.
- Park jest domem dla znacznej części Puszczy Kampinoskiej, która położona jest w pradolinie Wisły, na zachodnim skraju Kotliny Warszawskiej. Puszcza Kampinoska jest fragmentem dawnej Puszczy Mazowieckiej, która przez wiele lat pozostawała nienaruszona. W XV wieku pierwsze osady, takie jak Truskaw i Wólka Zaborowska, zaczęły się pojawiać w głębi lasu. W XVI wieku lasy te stały się częścią majętności królewskich i przynosiły dochody dla skarbu państwa. Eksploatacja puszczy rozpoczęła się już wtedy, a drzewa były wycinane do produkcji smoły, potażu, dziegciu i węgla drzewnego. Puszcza doznała największych zniszczeń w XVIII wieku.
- Puszcza Kampinoska niegdyś gościła polowania na takie zwierzęta jak łosie, dziki czy jelenie. Przypuszcza się, że myśliwymi mogli tu być Władysław Jagiełło, Jan III Sobieski czy Stanisław August Poniatowski. Niestety, wraz z nadmiernym wycinkiem lasu, populacja tutejszej zwierzyny też drastycznie spadła.
- Dziedzictwo historyczne zawiera liczne groby powstańców z epoki 1863, cmentarze z czasów II wojny światowej oraz groby członków ruchu oporu przeciwko Hitlerowi (1944-45). W Palmirach jest cmentarz, na którym pochowano wielu mieszkańców Warszawy, którzy w tajemnicy zostali zamordowani przez Niemców w latach 1939-1945. Na peryferiach Parku, w Żelazowej Woli, znajduje się dworek urodzenia sławnego kompozytora Fryderyka Chopina. Poza tym jest tam również kościół obronny w stylu gotycko-renesansowym w Brochowie, gdzie rodzice Chopina zawarli związek małżeński, a on sam został tam ochrzczony.
- Puszcza zawsze była świadkiem kluczowych zdarzeń w polskiej historii. To przez jej zachodnią krawędź Władysław Jagiełło prowadził swoje wojska na Grunwald w 1410 roku. Rok 1794 przyniósł marsz dywizji Henryka Dąbrowskiego wzdłuż północnej granicy puszczy. Podczas powstania styczniowego w 1863 roku, puszcza służyła jako schronienie dla biorących udział w powstaniu. Wreszcie, we wrześniu 1939 roku, lasy Puszczy Kampinoskiej stały się areną bitew, a także sceną masowych egzekucji cywilów dokonywanych przez Niemców (w tym w okolicach Palmir).
- Puszcza Kampinoska jest unikalnym ekosystemem o europejskim charakterze. Kształt tego obszaru został zdefiniowany w erze po lodowcowej przez wodę z topniejących lodowców, które spływały do morza szerszym o 18 km korytem niż Prawisła. Tworzone wyspy i łachy doprowadziły do powstania wydm, podczas gdy w dawnych strumieniach i starorzeczach formowały się obszary bagienne. W ten sposób utworzyły się dwa równoległe pasy wydm (paraboliczne wydmy i wały wydmowe) oraz dwie strefy bagienne pomiędzy nimi. Dodatkowo, wśród wydm znajdują się wilgotne depresje, a na terenach bagiennych, piaskowe wzgórza i małe wydmy.
- Park Narodowy Kampinoski jest usytuowany w miejscu, gdzie spotykają się doliny pięciu rzek: Wisły, Bugu, Narwi, Wkry i Bzury. Nie znajdują się tutaj żadne jeziora, a największym strumieniem Parku jest Łasica, który jest dopływem Bzury i służy jako kanał wodny.
- Las pokrywa ponad 73% terenu Parku. Dominującym gatunkiem drzewa w Puszczy Kampinoskiej jest sosna — niektóre z okazów mają ponad 200 lat i dorastają do 28 metrów, co stanowi 66,3% całkowitej powierzchni leśnej. Pozostała część to głównie olcha czarna, dąb szypułkowy i bezszypułkowy, brzoza brodawkowata i omszona. Wydmy są prawie całkowicie pokryte świeżymi i mieszanką borów sosnowych. Na zboczach wydm i na ich podstawie, na mineralnych wyspach wśród bagnistej okolicy, rosną lasy liściaste z dębami, grabami, lipami i klonami. Na terenach podmokłych dominują olsy, czyli lasy, gdzie przeważają olchy.
- Bóbr to kolejny gatunek, który odzyskał swoje miejsce w Puszczy. Na obszarze nad środkową Wisłą gatunek ten przebywał aż do ok. 1850 roku. Z terenu Puszczy Kampinoskiej zniknął głównie przez nadmierną ingerencję człowieka, a także przez osuszanie terenów podmokłych i przekształcanie ich w obszar rolniczy. Podjęto próby ponownego wprowadzenia bobra na te obszary w 1980 roku, kiedy to 7 osobników zostało tutaj przeniesionych z Pojezierza Suwalskiego.
- Puszcza Kampinoska jest przepleciona siecią pieszych i rowerowych szlaków turystycznych, a także edukacyjnych ścieżek przyrodniczych. Co roku park odwiedza około milion turystów, którzy mogą korzystać z 350 km tras pieszych, 200-kilometrowego szlaku rowerowego, dróg dla koni, a także 19 parkingów i 12 obszarów rekreacyjnych zlokalizowanych na peryferiach parku. Edukacja ekologiczna jest realizowana w trzech specjalnych placówkach.
- 22 obszary ochrony ścisłej, zajmujące w sumie około 12% powierzchni KPN, chronią najcenniejsze części parku. Największy z nich, Sieraków (o powierzchni 1205 ha), znajduje się niedaleko granic Warszawy. W obrębie parku rośnie 156 drzew pomnikowych, z których najstarszy, „Dąb Kobendzy”, osiąga wiek ponad 330 lat.
- Do innych gatunków ssaków zamieszkujących Kampinoski Park Narodowy należą: ryś euroazjatycki, wydra europejska, lis, jeleń, sarna, dzik, jenot azjatycki, borsuk europejski. W ostatnim czasie, na tereny puszczy powrócił również wilk.
Zobacz również: Kampinoski Park Narodowy — atrakcje dla dzieci.
